Bir gün yer ayaklarının altından kaydığında yine zamanlaması geç ama büyük bir farkındalık düşüveriyor aklına.
Günler geceleri kovalamıyor artık zaman nefes alıp vermekten ibaret salınıveriyor adeta.Elde hayat kalıyor geriye bir diğeri veda etmediyse.
Yorgun,öfkeli ve çok üzgünüm.İnsan ülkesine kırılır mı kırılıyor zaman zaman.Onca savaşın içinden dimdik ayakta durmaya çalışan tüm devrimleri üzerine giyen bir toplumdan hırsızlığa,kaçakçılığa nasıl evrildin diye sitem eder mi ülkesine ediyor işte..
Coğrafya kaderdir diyorlar..Kaderine ağlar mı bir insan gündüz gece..Ağlatıyor.Toplumun derdinden kendi derdine odaklanamıyor insan.Bak şu ülkenin haline ne dertler var otur şükret haline.
Unutmak!Türkçe’de lügattan çıkmış sosyal medyada felaketlerin yıl dönümlerinde unutmadık aklımızda paylaşımlarından ibaret olmuş.
Herkes suçlu gibi herkes.Bugün otursak sabaha kadar kalem kalem yazsak hatalarımızı belki bir umut doğacak.
Bir umut ışığı arıyor korkularımdan arınmak istiyorum.Bir göz kapatıp açıncaya kadar geçecek ömrümün güzel günlere uyanmasını diliyorum artık sadece kendime değil ülkeme selametle gelsin tüm yıllar.Artık bize gelsin umutlar..
Dört mevsim her biri birbirinden güzel canım ülkemde bu bahar yine gelin olsun ağaçlar..Zeytinler,erikler..
Dert savurup sevda topladığımız günlere…
Sevgiyle