Her cümlesine dikkat ederim çocuklarımın.Ne demek istiyor,hangi kelimeyi öğrenmiş hangi ara öğrenmiş ya da kimden?Bilinçli yapmadığımı bilin isterim bilinç dışında elimden bırakamadığım kontrolümün esiriyim.
Bu esaretin yoruculuğunda kaybolurken yalnız olmadığımızın aynı endişe sokaklarında birbirimizle çarşıptığımızın durup selamlaştığımızın da farkındayım.
Hep diyorum kılçıksız bir delilik annelik denen şey.Ebeveynlik zor ama annelik bir üst level.Bunca yorgunluğun ,gelecek kaygısının içerisinde çocuğunla ilgili bir şeyle karşılaşınca tüm okları kendine çevirmen,hata gördüklerini bir güzel üzerine giyinmen bu delilikten.
İnsan ilk çocuğunu büyütürken kendi de o yollardan yürüyormuş gibi bir hisse kapılıyor.Kendi çocukluğunda en zorlu hali hangisiyse orada dehşete kapılıyor.Kendimizle çocuğumuz arasındaki bu geçmiş bağı dengede kalmazsa terazinin ayarı biraz bozulabiliyor.
Hal böyleyken durumların farkına varmak,bu sinirim ,bu öfkem ve benim bu kalp atışlarıma kadar sirayet eden kaygının çırpınması tam olarak hangi çocukluk dönemime denk geliyor diye kendimizi ufak bir yoklamaya almak bir iyileşim sağlıyor.
Çocuk büyüyor ve büyürken sergilemesi gereken tüm normallikle yapıyor bunu.Bize normal gelmeyen haller tamamen görmediğimiz davranış biçimlerindan kaynaklı.Bakın kolay demiyorum ama süreci bilirsek yönetmesi olası.
Kelimelerine odaklanalım.Kurdukları cümlelere..Hayretle birşeyler anlatmasına.. ve bakalım olayları anlatırken hangi cümlede büyüyor gözleri heyecandan hangisinde bir hüzün okunuyor yüzünde.
Eylül, misal diyor ki anne..
Herkesin önüne çıkıp İstiklal Marşı okumak o kadar zor ki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor ve hata yapıyorum düşünebiliyor musun?
Sarılıyoruz sonra sımsıkı..
Annem sen nasıl güzel hatalar yapıyorsun.Aferin sana.O kadar cesursun ki seninle gurur duyuyorum diyorum🤍
Ben o sırada yapacağı tüm hatalara gidiyorum.İlk kalp kırıklığına kadar uzanıyor yolum.Gözyaşlarına bile dokunuyorum.Bunu düşününce daha sıkı sarılıyorum.Hep yanındayım diyorum.Anlamıyor beni biliyorum.Konu İstiklal Marşından nerelere geldi diyor.Anneliğimin gözlerinden yavrumun yüreğinden öpüyorum.
Hakettiğimiz saf sevgi burada.Onlara verebilecek öyle güzel tecrübelerimiz var ki.Kendi deneyimlerini yaşarken tecrübe ettiğimiz hatalarımızı,güzelliklerimizi duygularımızla ve davranışlarımızla öyle güzel gösterebiliriz ki buna odaklanalım.
Çocuklarımızı gözlerinin içine bakarak dinlemeye başladığımızda güçlenen bağlarımızı da net bir sekilde göreceğiz.
Hepinize ve anneliğinize bir kez saha sarılıyorum.
Selametle