Bir zaman evvel bir yürüyüşe çıktım.Kendimle selamlaştım, birkaç eşe dosta el uzattım..Ağırmış yüklerim vedalaştım.Kimilerini yolun kıyısında aşağılara yuvarladım ,kimilerini aldım cebime koydum arada sırada baktım, ölçtüm ,biçtim tarttım affettikçe hafifledim güzelce bir kenara bıraktım.
Ağır gelen düşünceler insana gün içinde yaptığı işler, çalıştığı kurumlar değil..Geçmiş hesaplaşması,gönül kırgınlıkları ,hatalar, kızgınlıklar terkedilmişlikler ,çocukluk travmaları..
Hepsi bilmeden o denli kalıyor ki bilinç altımızda en umulmadık yerde bir cümlede ,burnumuza gelen bir kokuda çıkıyor gün ışığına..
Önce yeni doğmuş bir bebek gibi ağlar olup haline ,yeniden emeklemeyi öğrenmek gibi su içmeye ilk defa başlamak gibi yolun başı sonu belli değil gelişine vurmak gibi..
Haklıyı haksızı aramadan ,suçlamadan kimseyi özüne dönerek ,durgun bir suda yüzer gibi bırakmak kendini yaşamaya..
Kendini yaşamaya bırakmanın tadına varınca bir kere, ah ne anlamlı yürüdüğün yollar ,okuduğun cümleler.
Bir sebep sonuc ilişkisi hayat..yaşarken göremediğimiz görsek de kafamızı çevirdiğimiz bir alem..Bu alemde iyiye evrilmek bir tercih değil gereklilik..
Yaşadığımız bir an ve farkına varmadan ezip geçtiğimiz ,ayaklar altında bıraktığımız ,bir cümlemizle kimleri uykusuz bıraktığımızın farkında mıyız?
Söz de iyi insan öğüt veren insan olma çizgisinde hep bir bilirkişi ilan edip kendimizi can yakıcı oluyoruz.İşte farkındalık bundan önemli.Senin öğüdün benim kalbime batan bir can kırığı olabilir bununla yaşamayı öğrenirken ne kadar kanadığımı tahmin bile edemeyebilirsin..
Bu kırgınlıklar ,ön yargılar ,bilir kişi hallerinde isteğim aynalara bakmak.Biraz empati kurmak.Empati yeteneğimizi geliştirdiğimizde olaylara nasıl farklı pencerelerden bakabildiğimizi görünce değişim başlayacak.Bu değişim güzel bir dönüşüme bırakacak kendini..Tahammül seviyesinde ki değişimle gelişim tamamlanacak belkide..
Uzun ve güzel bir yürüyüş ardından ses veriyorum;
Hayat bir kere!Yargını ağırdan ,sevgini yürekten al..