Ah hayat nasıl uzun bir yol..
Yürüyoruz bir zamandır..
Nerede biter ,nasıl sonlanır bilmeden..
Bilseydim bitiş zamanını süresine değil ,nasıl geçirmişim ona bakardım.Kaç kişinin gönlünde yer almışım, neleri ıskalamışım neleri on ikiden vurmuşum ..
Hangi tercihlerimle yargılandım, kaç kişiye kullanabileceğim basit kelimeleri kullanamadım, çözümsüz ilişkilerde kaç göz yaşı akıttım..
Tek tek hesaplaması zor ama hiçbir şey için geç değil..Bunu öğrendim.
İnsanlara hayır demeyi öğrendikten sonra nasıl kaybedersin bunu iyi öğrendim mesela.Hayır dersen giderler, kalanlarla yoluma devam ettim..
Yolunda engel görünce korkma, korktuğunu anlattığında daha da üzerine geldiklerini öğrendim..
Kendinde eksik gördüğünü söylediğinde diğer eksileri de üzerine ekleyenleri gördüm şaşırdım ama belli etmeden yoluma döndüm..
Yoluma çabuk dönerim..En çok bunu severim kendimde.Öğrendiğini uygulamak yaptığım en iyi şey!Bak kendimle övünmeyi öğrendim.
Benim çok iyi kötü gün dostlarım var mesela onlara daha da sıkı sarıldım..Kaybetmemek için özverili olmak gerek bunu kendime pusula bildim.
En güzel kitapları okudum sevdiğim cümlelerin altını çize çize..en sevdiğim zamanlara yolculuk ede ede ..
Güzel güldüm ve güzel ağladım..hakkını vere vere..
Kızlarımla yeniden doğdum, yeniden yürüdüm onların gözleriyle baktım çevreme baya çocuk oldum.
Yazdım..Eleştirdim, isyan ettim çok kavga ettim çok önüme gelenle didiştim..Sonra kavgamdan döndüm sakinleştim..
Anladım ki sükunetle izahım daha kolaymış sessizleştim..
Geçmişle görülmemiş birkaç hesap vardı..hallettim geldim..Bir bilseniz ben nasıl affetmeyi öğrendim..Affedince yüklerimden kurtuldum içimden bir şarkı tutturdum.
Dünya yansa benden bilirdim ,kendimi sevmeyi öğrendim..
Ne diyelim rüzgar kırmıştı dalımı ,kırılan yerlerimden çiçekler verdim..
Herkesin yolu kendine özel ,yeter ki sev kendini hayat sana da mutlaka güler.