Hep en hassas yerlerinden tekrar tekrar vurulanlar,herkese evet diyerek üzerine yüklenen yüklerle sırtında kamburuyla dolaşanlar ve bir hayırla pul olup savrulanlar yalnız değilsiniz…
Dudaklarından çıkan iki kelimeyle birilerinin yolunu belirleyenler, belki de insanları hayata küstürenler,yani ‘ömür törpüleri’ eminim sizler de tahtınızda mutlu değilsiniz.
Yastıklara baş koydurmayan,bir başına kalınca bir yerlerden yükselen bir ses var adı vicdan.
Kişiyi kendi davranışları hakkında bir yargıda bulunmaya iten,kişinin kendi ahlaki değerleri üzerine dolaysız ve kendiliğinden yargılama yapmasını sağlayan güç diyor vicdan için tdk.
Ben insan olmanın birincil kuralı diyorum.
Elimizde pankartlarla dolaşalım her yere bu açıklamayı yazalım istiyorum çünkü aranılan kan bulunamıyor kimselerde.
Kırıntısı kalmamış kimimizde.Yalvarıp ayaklarına kapanasım var yapmayın etmeyin elden giden insanlığımızdır diye.
Bu vicdan yükü öylesi ağır olmalı ki yanlışımda uyutmamalı, gerçeklerle karşılaşınca hep doğru sözü çıkarmalı ağzımdan.Muhtaç olana yardım eli olmalı ve güneş yalnızca vicdanı temiz olana doğmalı.
Bir insanın dini vicdandan geçmeli..Kadına,çocuğa ve bir ağaca ,bir kuşa kol kanat germeli.
Yorgan olmalı üşüyen bir bedene, çare olmalı umutsuz bir düşünceye ,ellerinden sıkıca yakalamalı.
Şimdilerde sıcak bir bakışa mutlu bir günaydına ve en çok çıkarsız gülümseyen bir insan evladına ihtiyacımız var.
Gülmeyi unutan her bir yüzün, mutlu anların özlemini yaşayan her bir hücremizin insan olma yolunda kocaman bir vicdana ihtiyacı var.
Bizi iyiliğe ,güzelliğe umut dolu yarınlara götürecek o içimizdeki sese kulak verin.O ses bizim dilimiz,dinimiz ve geleceğimiz üzerine basıp geçmeyin.